Odpisy z ksiąg zapowiedzi z 1890 r.; odpisy z ksiąg urodzeń, małżeństw i zgonów z lat 1890-1904; 1891-1905, sygn. 1-15.

Miejscowość Zarzecze leży obecnie w powiecie przeworskim i jest siedzibą gminy. Pierwsze wzmianki o parafii rzymskokatolickiej w Zarzeczu pochodzą z 1430 roku – wówczas parafia została ufundowana przez właściciela dóbr Henryka z rodu Ramszów. Do parafii należały wówczas Cieszacin, Kisielów oraz Rożniatów. Miejscowość zaś była osadą istniejącą w połowie XIV wieku. W 1572 roku właściciel wsi Jan Pieniążek z Pruchnika, zwolennik reformacji odebrał uposażenie parafii, natomiast w 1596 roku jego córka Anna Dydyńska przywróciła je. W 1624 roku w wyniku najazdu tatarskiego kościół został zniszczony – odbudowano go w roku 1646. Obecny budynek kościoła pod wezwaniem św. Michała Archanioła został wzniesiony w 1880 roku dzięki staraniom ówczesnego proboszcza Marcela Markiewicza i finansowaniu przez Alfonsynę Dzieduszycką, właścicielkę dóbr. Zaprojektował go znany architekt Julian Zachariewicz. Konsekracji dokonał biskup krakowski Albin Dunajewski. Na przełomie XIX i XX wieku do parafii przynależnej do dekanatu pruchnickiego, należały oprócz Zarzecza okoliczne miejscowości: Cieszacin Wielki, Kisielów, Łapajówka, Rożniatów i Żurawiczki Małe. W 1895 w Zarzeczu mieszkało 653 rzymskokatolików, 12 grekokatolików oraz 19 Żydów, natomiast na terenie całej parafii w 1904 roku zamieszkiwało 3256 katolików. Siedziba parafii greckokatolickiej dla Zarzecza miała siedzibę w Pełnatyczach. Metryki wyznaniowe to dokumenty bieżącej rejestracji statystycznej, najstarsze wśród źródeł demograficznych. Zapisy metrykalne już w XVIII wieku zaczęły uzyskiwać moc aktu prawnego (odnosiło się to do wszystkich wyznań, jednak zasady prowadzenia ksiąg najszerzej były omawiane w normatywach Kościoła katolickiego i dzięki temu rozpowszechniły się w całej Europie). Pierwszą próbą reformy w tej dziedzinie na terenie zaboru austriackiego było wprowadzenie w 1776 roku jednolitego formularza tabelarycznego dla wpisów metrykalnych prowadzonych przez urzędy parafialne. Ta zmiana jednak nie przyniosła pożądanych efektów, m.in. wskutek niedostatecznego poinformowania duchownych prowadzących księgi. Większość akt metrykalnych poszczególnych parafii rozpoczyna się w 1784 roku. Wówczas wprowadzono kolejną reformę, na mocy której metryki uzyskały rangę dokumentów stanu cywilnego, a prowadzący je duchowni – uprawnienia urzędników państwowych, natomiast księża rzymsko- i grekokatoliccy otrzymali wzory ksiąg urodzeń, ślubów i zgonów. Nakazano także proboszczom, by na koniec każdego roku kalendarzowego sporządzali ekstrakty i wpisywali dane do tabeli rocznej, która była dołączana na początek księgi. Wypełniona tabela miała być wysyłana do Urzędu Cyrkularnego. 1 września 1787 roku weszła w życie nowa instrukcja kancelaryjna regulująca obieg pism i tok ich załatwiania. Według niej proboszczowie poszczególnych parafii byli zobowiązani do sporządzania kopii ksiąg oryginalnych i przekazywania ich do archiwum konsystorza. Większość akt metrykalnych wyznania rzymskokatolickiego pochodzących z terenu diecezji przemyskiej znajduje się w zasobie Archiwum Archidiecezjalnego w Przemyślu. Część metryk powstałych w urzędach parafialnych została zniszczona bądź zaginęła w czasie II wojny światowej, inne natomiast trafiły do terenowych Urzędów Stanu Cywilnego. Archiwum Państwowe w Przemyślu, w latach 1973-1975, w myśl obowiązujących przepisów rozdzieliło akta metrykalne nie mające 100 lat od momentu powstania (od 1873 roku do wybuchu II wojny światowej) między Wydziały Spraw Wewnętrznych przy Prezydiach Powiatowych Rad Narodowych, te zaś kierowały akta do odpowiednich terytorialnie dla poszczególnych parafii Urzędów Stanu Cywilnego. Po upływie wymienionego okresu księgi te są zwracane do Archiwum Państwowego.