Najwięcej zachowało się dzienników korespondencyjnych. Oprócz nich występują skorowidze, raporty sytuacyjne obrazujące stan bezpieczeństwa publicznego, korespondencje dotyczące stowarzyszeń, związków, wieców, strajków. Poza tym znajdujemy materiały dotyczące stanu sanitarnego, walki z lichwą, spekulacją i inne.

W latach 1918 -1939 Płock był siedzibą Komendy Powiatowej Policji Państwowej, w skład której wchodził komisariat oraz szereg posterunków na terenie powiatu płockiego. Policja zajmowała się wówczas zwalczaniem przestępczości o charakterze kryminalnym, jak i politycznym. Jej działalność skupiała się na podejmowaniu działań o charakterze porządkowym oraz śledczym. 24 lipca 1919 roku Sejm Ustawodawczy RP uchwalił ustawę o Policji Państwowej jako państwowej organizacji służby bezpieczeństwa. Na czele Policji Państwowej stał Komendant Główny, który miał do pomocy Komendę Główną. Na szczeblu województwa działały komendy okręgowe, zaś na szczeblu powiatu - komendy powiatowe Policji Państwowej. Warto zaznaczyć podwójną podległość Policji Państwowej. W zakresie ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego była organem wykonawczym władz państwowych, czyli w terenie wojewodów i starostów (w zakresie przepisów o postępowaniu karnym polecenia policji mogły wydawać również władze sądowe i urzędy prokuratorskie). W myśl bowiem istniejących przepisów, w powiecie to starosta odpowiadał za stan bezpieczeństwa, mając do dyspozycji właśnie Policję Państwową. Natomiast komendant główny miał uprawnienia władcze w zakresie organizacji, administracji, zaopatrzenia itp., nie mając wpływu na charakter zadań wykonywanych przez podwładnych. Z ramienia starostwa za współpracę z komendą powiatową odpowiadał referent bezpieczeństwa. Płock stał się siedzibą komendy powiatowej Policji Państwowej. W skład tejże komendy wchodził komisariat policji w Płocku oraz posterunki: w Srebrnej, Bielsku, Drobinie, Borowiczkach, Bodzanowie i Wyszogrodzie. Istniał również posterunek rzeczny policji. Komenda powiatowa nie miała rozbudowanej struktury. Na jej czele stał komendant powiatowy PP, zaś służbę pełnili funkcjonariusze służby śledczej i politycznej (oraz pracownicy cywilni). Natomiast zadania prewencyjne pełnili funkcjonariusze komisariatu, z kierownikiem komisariatu na czele, oraz policjanci z posterunków. Miasto Płock podzielone było na dzielnice, których wg danych z 1926 roku było cztery: trzy po tej stronie Wisły oraz Radziwie. Kres Drugiej Rzeczypospolitej był również końcem Policji Państwowej.