Kopie ksiąg metrykalnych (urodzeń, małżeństw, zgonów) parafii greckokatolickich z miejscowości: Augustówka, Baworów, Bajkowce, Berezowica, Bereźnica Królewska, Berłohy, Białkowice, Biały Kamień, Biłka, Bohorodczany, Bortków, Bucyki, Bursztyn, Bużek, Chaszczowanie, Chmieliska, Chmielno, Chmielówka, Chodaczków Mały, Chodaczków Wielki, Chodowice, Ciszki, Cucułowce, Czarnoszowice, Czechy, Czerepin, Czerniechów, Czyżyków, Daszawa, Denysów, Dmytrowice, Dołżanka, Draganówka, Drohowyże, Dryszczów, Dunajów, Dźwinogród, Gliniany-Zastawie, Gołogóry, Grabkowce, Gródek Jagielloński, Haliczanów, Hluboczek Wielki, Hnilcze, Hniżyczów, Hołowiecko, Horodysławice, Horodyszcze, Horożanka, Horyhlady, Hrebenów, Hutar, Isypowce, Iwanowce, Jajkowce, Jałenkowate, Jamelnice, Jarosławice, Jezierna, Jezierzanka, Junaszków, Kabarowce, Kamień (powiat Kałusz), Kijowiec, Kleszczówna, Kokoszyńce, Kołodziejówka, Korczyn, Korostów, Koszlaki, Kotuzów, Koziowa, Kozówka, Krasnosielce, Kruszelnica, Kudobińce, Kujdańce, Kutkorz, Kurowice, Lachowice Podróżne, Ladzkie, Laszki Królewskie, Libochora, Lipowce, Lubień Wielki, Lubsza, Ładańce, Ładyczyn, Ławoczne, Łonia, Łubianki Wyższe, Majdan (powiat Stanisławów), Malczyce, Małkowice (powiat Gródek), Mądzelówka, Międzyhorce, Mikołajów, Młyniska, Mszana (powiat Zborów), Mszaniec, Myszkowice, Nałuże, Nataszczyn, Niegowce, Niemszyn, Niwice, Nowosiółki Liskie, Nowosiółki Zahalczyne, Obłaźnica, Obroszyn, Oleksice, Olesko, Oporzec, Orawa, Ostaszowce, Ostrowczyk, Ostrów (powiat Stanisławów), Ożydów, Sapahów, Sarnki Górne, Sarnki Średnie, Serwery, Siedliska (powiat Przemyślany), Sielec (powiat Stanisławów), Sławna, Słowita, Stanimirz, Staromiejszczyzna, Stawczany, 1820, 1835-1865, 1876, sygn. 1-129

Kościół greckokatolicki w Rzeczypospolitej powstał na podstawie bulli papieża Klemensa VIII Dominus et laudabilis nimis wydanej 23 XII 1596 roku. Unia między kościołem prawosławnym a katolickim została uroczyście ogłoszona na synodzie w Brześciu w październiku 1595 roku. Biskupi ruscy, skłonni do połączenia z kościołem katolickim uznali zwierzchnictwo papieża. Kościół greckokatolicki zorganizowano w diecezji kijowskiej, podniesionej do rangi metropolii greckokatolickiej oraz w diecezjach: połockiej, pińskiej, włodzimierskiej i chełmskiej. Diecezja przemyska przyjęła unię w 1691 roku, zaś w roku 1700 – diecezja lwowska, a w 1702 wprowadzono unię w diecezji łuckiej. W wyniku trzech rozbiorów terytorium, na którym żyli greckokatolicy zostało podzielone między Rosję a Austrię. Około 1772 r. na terenach Rzeczypospolitej istniało osiem diecezji unickich: metropolitarna (kijowsko-wileńska), połocka, lwowska, łucka, włodzimierska, pińska, przemyska i chełmska. W zaborze austriackim znalazły się tereny diecezji przemyskiej oraz większa część diecezji lwowskiej oraz parafie z terenu diecezji chełmskiej, oficjalat chełmski i bełski, a także parafie z diecezji łuckiej. W latach 80-tych XVIII wieku władze austriackie rozpoczęły akcję regulacji parafii i dekanatów, która doprowadziła do gwałtownego zmniejszenia się liczby beneficjów parafialnych w Galicji mniej więcej o połowę. Dokonywano zabiegu kasowania „zbędnych” parafii. Przykładowo w diecezji przemyskiej w wyniku redukcji parafii, jak również zmian terytorialnych, liczba parafii z ok. 1660 w 1782 r. zmalała do 1547 w roku 1786. Na przełomie lat 20-tych i 30-tych XIX wieku przeprowadzono kolejną regulację. W 1808 roku utworzono metropolię halicką z siedzibą we Lwowie. Natomiast w roku 1850 nieformalnie powstała diecezja stanisławowska, której obszar wydzielono z terenu diecezji lwowskiej. Oficjalnie została ustanowiona została bullą De universo dominico grege przez papieża Leona XIII w 1885 roku. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w jej granicach pozostały obszary archidiecezji lwowskiej, eparchii przemyskiej oraz stanisławowskiej. W 1934 r. z terenów eparchii przemyskiej wydzielono Apostolską Administrację Łemkowszczyzny. W przeddzień II wojny światowej Kościół greckokatolicki w Polsce liczył w trzech diecezjach i Apostolskiej Administracji Łemkowszczyzny 2 491 parafii, 2 284 księży i 3 587 000 wiernych. II wojna światowa i wydarzenia powojenne zadecydowały o likwidacji Kościoła greckokatolickiego w Polsce. W wyniku przesiedleń i migracji wiele parafii zostało wyludnionych, a cerkwie przejęte przez państwo w większości popadły w ruinę bądź zostały zniszczone. W 1945 r. wszyscy biskupi ukraińskiej Cerkwi greckokatolickiej zostali aresztowani i skazani na długie wyroki więzienia. W dniach 8-10 marca 1946 r. we Lwowie odbył się pseudosobór w którym udział wzięło 214 z 1270 duchownych greckokatolickich. Według jego postanowień kościół greckokatolicki został zjednoczony z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym. Metryki wyznaniowe to dokumenty bieżącej rejestracji statystycznej, najstarsze wśród źródeł demograficznych. Zapisy metrykalne już w XVIII wieku zaczęły uzyskiwać moc aktu prawnego (odnosiło się to do wszystkich wyznań, jednak zasady prowadzenia ksiąg najszerzej były omawiane w normatywach Kościoła katolickiego i dzięki temu rozpowszechniły się w całej Europie). Pierwszą próbą reformy w tej dziedzinie na terenie zaboru austriackiego było wprowadzenie w 1776 roku jednolitego formularza tabelarycznego dla wpisów metrykalnych prowadzonych przez urzędy parafialne. Ta zmiana jednak nie przyniosła pożądanych efektów, m.in. wskutek niedostatecznego poinformowania duchownych prowadzących księgi. W 1784 roku wprowadzono kolejną reformę, na mocy której metryki otrzymały rangę dokumentów stanu cywilnego, a prowadzący je duchowni – rangę urzędników państwowych, natomiast księża rzymsko- i grekokatoliccy otrzymali wzory ksiąg urodzeń, ślubów i zgonów. Nakazano także proboszczom, by na koniec każdego roku kalendarzowego sporządzali ekstrakty i wpisywali dane do tabeli rocznej, która była dołączana na początek księgi. Wypełniona tabela miała być wysyłana do Urzędu Cyrkularnego. 1 września 1787 roku weszła w życie nowa instrukcja kancelaryjna regulująca obieg pism i tok ich załatwiania. Według niej proboszczowie poszczególnych parafii byli zobowiązani do sporządzania kopii ksiąg oryginalnych i przekazywania ich do archiwum konsystorza.

Zbiór w całości zmikrofilmowany